Sevmeyi ihmal etmeyin
Necip Cengil
Yıllardır okumalarımdan ve araştırmalarımdan anladığım, insan için sevginin, sevmenin yaratılıştan gelen diriltici bir özellik taşıdığı ve nefretin ise arızi yani sonradan geliştiğidir. Sevgi hem şifa, hem diriltici, hayat verici bir etki taşır. Ve sevgi insan tabiatı açısından kolay olanıdır, mesela tebessüm için kaslarınız zorlanmaz ve vücuda, bakışlara renk katar ama nefret, kin, öfke için kaslar oldukça fazla zorlanır, gerer, hücreleri yorar, öldürür.
Bir bitkiyle konuşur, ona sevgi sözcükleri söyleyerek sular, beslersiniz, bir de bakmışsınız öyle şenlenmiş, öyle açılmış ki size yani sevgi, dili yok dediğiniz bitkide bile karşılığını bulur. Sevgi ile beslenen her şey, sevgi ile muamele gören her canlı, tabiatı bozulmamışsa karşılığını ona göre verir. Tabiatı bozulan canlıları bile usulü dairesinde sevgi ile rehabilite edebiliriz. Tabiatı bozulmak ifadesi kalıcı bir durumu ifade etmez, etkilendiği olumsuzlukların baskısını yansıtır.
Sevgi fedakârlık ister elbette, kırılıp kenara çekilmek bir seçenektir belki ama umutla devam etmek, sevgiyi yaşatmaya çalışmak da bir seçenektir ve olması gereken de budur.
Herkes her şey sevilmez mesela zalim sevilmez, zulme sevgi beslenmez. Eğer zulme bir meyil oluşuyorsa yaratılış kodlarınızla oynanmış demektir. Zulme sapanın iyileşmesi için uğraşılır, zira zulüm bir hastalıktır. Zalime yoldaş olunmaz, onun yolunu değiştirmesi, zulüm halinden vazgeçmesi, iyileşmesi için uğraşılır. İnsana ve her canlıya sevgi ile yaklaşmak asıldır, çünkü sevgi iyileştirir ancak kötülük taşıyan her şeyi, her kişiyi, yapıyı da tanımak ve ona göre davranmak gerekir zira kötüye, kötülüğe sevgi, muhabbet beslemek de bir hastalıktır. O hastalık halini, o hastalığa müptela olanları da tanımak, bilmek gerekir ki bizi sevgimizle kendi tuzaklarına çekemesinler.
“Kişi kıyamette sevdiğiyle beraberdir” denir bir hadisi nebide…
Ne demek acaba?
İyiyi, iyiliği, paylaşmayı, hakkı, hakikati, adaleti ve hepsini bize öğreten yaratanı, onun resullerini/nebilerini sevenleri düşünün… Bir de zalimleri, zulmü, günahı, günaha götüren yolları, kötüyü ve kötüleri, yalanı, iftirayı ve müfteriyi sevenleri düşünün.
İki hal bir olur mu?
Biri cennetle buluşturur, diğeri cehennemle… Haliyle bu dünyada kimi/neyi sevdiğine dikkat etmeli insan… Bir sevgi ki kişiyi insanlaştırır, güzelleştirir, cenneti yaşatır… Bir sevgi ki kişiyi insanlıktan çıkarır, çirkinleştirir, cehennemi yaşatır.
Birini Allah için sevmek önemlidir, seni Allah’a yaklaştıranı sevmen önemlidir zira seni Allah’tan uzaklaştıran sevilirse, Allah ile aranı bozar. Mesela Namazı sevmen iyidir ama namaz kılan biri olarak zalimi, zulmü, kötü amelleri, yalanı, iftirayı sevmen bir iyinin yanına onlarca kötü ekler, namazın olması gereken etkisini kırar, yok eder. Namaz kılan ama sevilmeyen biri olursun. Namaz kılan olarak, bu kötü hallerden dolayı sevilmeyen biri olmayı başarmak kişiyi kıyamette hangi tarafla beraber kılar? Düşünmek gerekmez mi? Namaz kılarsın, adaletten yana olursun, zulme karşı olursun, ölçüyü-tartıyı eksik yapanı eleştirirsin, rüşvet-iltimas ekiplerini eleştirirsin veya desteklemezsin ve birileri de çıkar “sana bunu namazın mı emrediyor” diye karşı çıkar ve seni sevmez; bırak sevmesin… Kötüler, kötülük sahipleri seni sevenlerden olmasın.
Sevginin kişi için ilk ve en önemli merkezi ailedir. Aile sevgi bağının kendisidir. Bu bağı sağlam tutmamak, araya nefret almak, araya saygısızlık almak, araya kötü ahlak özelliklerini almak sevgi bağını zedeler ve zamanla yok eder. Ve aile kişinin cenneti olması gerekirken cehennemi olur. Çocuklar da ya o cennette veya o cehennemde yetişmiş olur. Cennette yetişen çocuk sevgiyi, cehennemde yetişen çocuk nefreti, öfkeyi, kini, sevgisizliği yaşar. Bu nedenle ailede sevgiyi yaşamak ve yaşatmak gerekir ki topluma buradan sevgisizlik yayılmasın. Zira aile, aileler iyi oldukça toplumda iyilik yayılır. Ailede cenneti yaşamak gerekir ki topluma cehennem yayılmasın. Dolayısıyla ilk çağrı aile olanlara, o inşaya başlayanlara: Birbirinizi sevmeyi ihmal etmeyin! Her ihmal yanlışlar zincirine halkalar ekler.
Hiçbir güzel yol sevgisiz yürünmez, sevgisiz tamamlanamaz.
