".. Ölüm bize ne uzak, bize ne yakın ölüm, Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm..." (Erdem Bayazıt.)
Hergün bir yerde birileri ölür.
Suriye de babalar ölür.
Çocuklar ölür Filistin de.
Musul da Kerkük’te evlatlar ölür.
Doğu Türkistan da ölmekten beter olur karındaşlarımız.
Mısır'ı evlatları yeteeer! Der ve ölürler hergün. Ama ölüm sanki bize hiç uğramayacak gibidir.
Ölümü hep uzağımızda zannederiz. Başkalarının ölümünden bahseder, başkalarının ölümünü tasvir eder, başkalarının ölümü üzerinden örnekler veririz. Zannederiz ki, kolu komşunun kapısını çalan ölüm bize hiçbir şekilde uğramayacak, bizi alıp götürmeyecek. Ölümü bir türlü yakıştırmayız kendimize, ölüm duygusundan kaçabilmek için türlü türlü mazeretler üretiriz.
Sevgili cevahir.
Dedim ya hani "Hergün bir yerde birileri ölür." diye.
İşte onlardan birisi de Suriyeli Ali idi.
Polis kurşunuyla kalbinden ve benim on yedi yerimden vurulma a sebep olan ölüm.
Ali, Emevi yangınlarının baş aktörü olmalıydı,
Bin yıllık geleneği kurşun paklamazdı.
Ben sakin putların göz kırpmalarında şehadet türküsü dinlerken,
Ali annesinin ekmeğini kalbinde saklıyordu.
Benim devletli yanım bilmeliydi ki,
Ali yaşasa da
Hüseyin’in ölümüne çare yoktu…
Sabrımızın kalbi taşlaşıyor her gün,
Her geçen gün kurşunlar Ortadoğuluya daha fazla isabet ediyor…
Kaçıyordu Ali, Oysa o, Her gün üzerinden uçan bombaları, Oysa o
Her gün sıyıran kurşunlardan kaçarken Ensarının arkasına,
Sahipsiz bir inançla kalbine doğru,
Kara sessiz asfalt üzerinde ki çığlıklarıyla ihmal ettik Mertliğimizi…
Kulağına fısıldanırken Ali diyen ezanı, sırtından bilecekti hep.
Ama hikayeleri kalbinden vurulanlara bir oldu.
Aynı dilde sokağa çıkılmıyordu Ali.
Aynı susuzluk Kerbela’dan körbelaya hicret etti.
Sen annenin çığlıklarını kurşunlardan daha fazla yedin.
"Sen kalbinden biz yüreğimizden vurulduk!.."
Ya Ali… vesselam.
Fi Emanillah.
"Ey hicranıyla yanıp tutuşan kalemim, sen ki kelam eder ateşi serinletir, gönül yapar sevenleri birleştirirsin.(بيزنيلله)
