Hatırlarım her şeyi ilk günkü gibi!. İleri gitmek isterim omzuma bir el atılır, gidemezsin der gibi!. Yürümek isterim, ayağıma engel takılır gidemezsin der gibi!. Geriye döneyim bari, ışıklar sönmüş, karanlıktır her yer, dönemezsin der gibi!. Boynun bükülür, o an mahsun gibi... Bir söz gelir yakalar seni "Ömür bahçesinin gülü solmadan, uyan gözlerim gaflet uykusundan uyan, Azrail’in kastı canadır inan."
Kadim Dost,
Sahi ne oldu bize?
Hepimiz güzel çocuklardık, ne oldu güzelliğimize? Eskiden bir cenaze evinde, hasta ziyaretinde nedenini bilmeden hüzne gömülen bizlere ne oldu? Ben dedik benlik doğdu! Güzellik çocukluğumuz da, çocukluğumuzun geçtiği sokaklarda kaldı. Önce evler yıkıldı, sonra bizler büyüdük...
Teknoloji hayatı kolaylaştırdıkça hayatı unutur olduk. Önce hayatı unuttuk sonra birbirimizi...
Teknoloji geliştikçe biz uzaklaşıyoruz. Zarif adam nerede? Vefa semt, güven sokak ismi oldu. Bakalım hüzün karşımıza ne olarak çıkacak!?
Güzel insanlar nerede?
Güzel insanlar, güzel günlerde...
Mektup satırlarında, kitap sayfalarında.
Postacılar uğramaz oldu sokaklara, hüzün kokan sahaflar tek tük insanların uğrağı artık. Posta kutuları fatura dolu. Kitap rafları süs eşyası. Sahi günümüzde mektup yazılacak şiir okunacak sevgili nerede?
Mektup; kalem, kağıt ve duyguların sentezi.
Postacı; Hasreti dizginleyen en sağdık elçi. Unuttuk her şeyi.
Hüzün bir yürek sızısı, gece ve hüzün!
Hüzün;
Bir yürek sızısı.
Hele yağmurun ardından,
An geliyor damlalar birikiyor.
O vakit;
Susmak daha büyük anlam kazanıyor.
İçine daldığımız şu karanlık dünyamızda uyanmak ümidi ile vesselam.
Fi Emanillah.
"Ey hicranıyla yanan tutuşan kalemim, sen ki kelam eder ateşi serinletir., gönül yapar sevenleri birleştirirsin.(بيزنيلله)"
