Nereye Gidiyor Bu Yetişkinlik?
Nesibe Aldemir
Nereye gidiyor bu gençlik diye sormayanımız kalmadı teknolojinin hayatlarımızı gölgelediği şu çağda. Nereye gittiği sorusunu kendine yöneltmeyen her kesimden ve her yaştan insan bu zor soruyu gençlere yöneltiyor.
Bu gibi benzeri soruların muhatabı olan gençliği karalamak ve eleştirmek hemen hepimizin kolayına gelmektedir. Onların yaşadığı dönemi, içinde bulundukları dünyayı değerlendirmeden gençlere kara çalmak ne kadar vicdanlı olur bilemedim? Veya onlar değişti de yetişkinler değişmedi mi? Kendini evladıyla kıyaslayan analar babalar yok mu? Kendilerini evlatlarıyla yarışır hale getiren ebeveynlerin gidişi nereye?
Gençliğin baharında açan çiçeklerin rengini eleştiren yetişmemiş yetişkinler... TV'lerin gündüz kuşağının karanlığına dalmışlığından bihaber, kurumaya yüz tutmuş koca çınarlar... Gençleri beğenmeyip veryansın edenler... Akıllı telefonlarına torunlarından daha fazla dokunan nineler dedeler sahi nereye gidiyor? Sosyal medyanın ağlarında bilinçli bilinçsiz gezinen yetişkin tayfası, ne kadar tesbih çekip de zikre dalıyor? Kalplerindeki maneviyata kapana kapılarının ardında yaşarken ne kadar mutlu ve memnunlar hayatlarından? Sorsan hepsinin bir alacağı vardır hayat sofrasından. Zamanında yaşayamadıkları hayatın hıncını gençlerden çıkaran nice yetişkin var ki dilinden dökülen kelimeler akla zarar. Ben yaşayamadım onlar da yaşamasın ben yemedim gezmedim onlar da yemesin gezmesin... Biz ne çileler gördük onlar da görsün. Bu cümleler çoğunuza ütopik gelmiş olabilir. Fakat dünyaya bakış açısı dar olan yetişkinler genel olarak bu minval üzerine düşünüp yaşıyorlar. Bu haseble günümüz dünyasının gençleri kadar yetişkinleri de kendine ayna tutmalıdır. Hayat tecrübesi gençlerden kat kat fazla olan yetişkinler hayatın içine dönmelidir. Gençliğin, başını yaslayıp kendilerini güvende hissedecekleri koca yeşil çınarlara ihtiyacı var. Gölgesinde yargılanmadan, sorgulanmadan oturup, tüm benlikleriyle dikkat ve rikkatle dinlenilmeye ihtiyaçları var. "Gönül Dağı" dizisindeki Ciritli Abdullahlara ihtiyaçları var. Rehbere, yüce gönüllü kamil yetişkinlere...
Başta sorduğum soruyu değiştirelim o vakit: Nereye gidiyor bu yetişkinlik? Var yemezliğin kalesinde yaşarken, whatsap durumlarını inci mercan gibi düzerken, yaşayamadıklarından şikayet ederken, zamanını kanalizasyon misali koku yayan TV programlarına harcarken, iki sayfa kitap okumaya acizken nereyedir bu kadim yolculuk? Günden güne toprağa yaklaşan ömür, verimliliğini artırmak yerine neden çöle çevirir kendini? Gençliği anlamaya çalışmak yerine onları eleştirmeyi seçer. Sonrası memnuniyeti mümkün olmayan bir dünya. Sonrası beklentiler çukuru... Sonrası yetişmemiş yetişkinler korosunun gençliği can evinden vuran nağmeleri... Sahi nereye gidiyor bu yetişkinlik?
Vesselâm...
