Ne çok üzerinde düşünülesi zamanlardan geçiyoruz ya Rabbi. Gözle görülmeyen bir virüsün ettiğine bak!
Ne güzel, ne zarif, ne latif bir Mürebbisin Allah'ım. Bu kaosun içinde düşünmekten ve hayran olmaktan alamıyorum kendimi.
Hani o büyüklenen dünya liderleri, nerede o kurumlananlar?
Dünyayı ben yarattım der gibi dolaşanlar nerede? Geziyorduk çalımlanarak orada burada, umurumuzda değildi dünya. Bu sistemin çarkının duracağı aklımıza dahi gelmezken, bi' minicik virüsün önünde eğildik tümden. Bu ne ibretlik anlatımdır ya Rab? Fakat hep böyle ince değil midir Senin işlerin, kendini dünyanın hakimi zanneden Nemrut'u da bir sinekle devirmiş ve ibretlik etmiştin.
İklim değişikliği umurumuzda değildi, ölenler umurumuzda değildi, bize neydi elin garibinden. Öyle olmuştu ki bazı gariplerin koca dünyada kalmamıştı gidecek yeri. Şimdi ne bakanı, ne başkanı, ne şöhretlisi ne kralı, kaçacak yeri yok kimsenin. Hepimizi eşitledi bu virüs dediğin.
Kaldık öyle. Merkez bankaları durdu, işyerleri kapatıldı, sınırlar kapatıldı. Diyor ki İngiltere Başbakanı, "kabul edelim, sevdiklerimizi kaybedecegiz" Yapacak şeyse sadece deneme yanılma planlardan ibaret. Dünyanın % 80 'i bu virüse yakalanacak, İtalya gibi olmaya 4 hafta var deniyor. Eylem planı ise, karantina vs.nin işe yaramayacak olmasından dolayı olabildiğince zamana yaymak hastalığı ve kademeli hastalanmayı sağlamak. Ne ki sistem ayakta kalsın. Allah bilir doğrusunu.
Fakat sanki yapılacak başka şeyler var. Hem de acilen.
Hepimiz hemen af dilemeliyiz, kendimize ettiğimiz zulümden dolayı en evvela kendimizden. Zira insan olarak yaratılmamıza rağmen insan gibi davranmadık. Komşumuz açken tok değil tikabasa yattık, garibana, mazluma el uzatmadık. Dualarımız bile -ben, benim-demekten kötü kötü kokuyordu. Hayvana, doğaya saygı duyamadık, sevmedik yeterince, sevilmeyi bekledik hep; incitmemeyi düşünmedik incitilmemeyi bekledik; teselli verenlerden olmak aklımıza dahi gelmedi, teselli arayan olduk hep; anlayış gösteren olmayı enayilik sandık, iyiliği bile alışveriş saydık. Eşlerimizi sevmemiz bile benimiz içindi. Bu yüzden ilk affı kendimizden dilemeliyiz. Sen kendini affedersen Allah da seni affeder.
Ve şöyle söylüyordu şeytan: en sevdiğim günah kibirdir. Bugünlerde de şunu diyormuş gibi hissediyorum: en sevmediğim şeyse ümit. Ümitleri diri tutmak zorundayız...
