Kar yağıyordu dışarda ben içeride üşüyordum
Zaman akıyor ansızın taneleri vuruyor pencereye karın,
Sızarak tıpkı bir gözyaşı gibi akıyordu pencereden.
Ben içeride adeta donuyorum kar yağıyordu dışarda.
Kalkıp gitmek, hemhal olmak, derdimi anlatmak istiyordum.
Ben de anlatsam kara derdimi erirmiydi içimdeki dertlerim.
Saatler geçiyor, kar eriyordu pencerede. Ama dertlerim erimiyodu nedense.
Değil mi ki insan; içindekilerinin de eriyip gitmesini istiyordu.
Geçmiyordu belki zaman, akmıyordu günler belki ama
Öyle hissediyordu ve dışarda kar yağıyordu sanki içime düşüyordu.
Çiçekler baharın habercisi derler ama kar neyin habercisi?
Yeşillik, neşe ve mutluluğu getirirken peki kar neyi alıp getirdi?
Dallar yapraklarını son baharda dökerken kar neyi döküyordu?
Acaba alıp götürüyor mu dertleri, peki içimizdeki hüznü eritiyor mu?
Daldık onca sorulara cevapları var mı acaba?
Ama dışarda kar yağıyordu içimde sonbahar oluyordu
Hani kar yağarken yaparya çocuklar kardan adam,
İşte öyle hissederim ben de kardan adam gibi erisem diye.
Çünkü biliyordum ki kar yağıyordu âzizim dışarda, taneleri içime düşüyordu.
Mevsimler de insan gibi mi acaba?
İnsan nasıl umutlanırsa, ilkbahar da meyve umuda tomurcuk açar" belki tutar da nasiplenirler" diye, söylenir kendi kendine.
Yaz olur umudun meyvesini yersin, yedirirsin.
Son bahar olur belki elveda değil ama veda olur nasip olur belki yaza diye
Ama kışın nasıl hükmü olurki? Çünkü bitmez.
İnsan gibi aslında, sevinçler geçici ama hüzünler kalıcı gibi.
Ama kar yağıyordu dışarda soğukluğu içimi üşütüyordu.
