Kendisini suçlu ve mahcup hissetti oradan uzaklaşırken
Ona yapacak bir yardım ve iyiliğin dünyaları alsa da değersiz
Olarak kalır yanında diyip elinden gelenin en iyisini yapmaya
Koyuldu ve de onu sevindirmenin rıza kazanmak için olduğunu...
Böyle düşünüp elinde avucunda ve dahi etraftan bile istediği
Bir takım malzemeleri bulup biriktirdi ve aniden hızla ona
Doğru hareket etti 'hızlı olmam ona yetişmem lazım' diyerek...
Yetişti ona getirdiklerini bir çırpıda sundu o titreyen elleriyle
Görünce önce sevinip mutluluktan havaya uçan sonrada
Hıçkıra hıçkıra ağlayarak boynuna sarılıp gözyaşları ile dedi ki;
'' Günlerdir hiç bir şey hiç bir lokma geçmedi şu boğazımdan
Ne diyeceğimi bilemedim ne kadar teşekkür ne kadar sana
İltifat etsem eksik kalır bunların ve yaptığın iyilik karşısında''...
Ben de aynı gözyaşları ile ona bakıyordum ve dedim ki;
"Bana sadece duâ etmen yeterli olacaktır bu hepsinin
Kat be kat üstünde olacaktır inan ve güven bana'' diyerek
Bir süre tekrar hıçkıra hıçkıra ağladıktan sonra uzaklaştım oradan...
Tekrar bulunduğum açık pencereden seyre daldım yeniden
Baktım ki o kara hüzünlü bulutlar dağılmış ve yine, yeniden
Bahardan kalma havanın ve de o sıcaklığın tadına tekrar
Kaldığım yerden devam ettim huzurlu, mutlu ve huşu ile...
Ve sonra yine aynı şekilde şöyle dedim kendi kendime;
ARZIN VE ARŞIN TEK SAHİBİ sen açlıkla imtihan etme bizleri
Sen sınama açlık ile ve hiç kimseyi aç bırakma açıkta hiç bırakma
Sen bizlere acı sen bizlere affını bağışla ve affın ile muamele eyle....
