Hayır demeyi beceremediğimiz için,
Kırıldık, döküldük ve hep kendimizden verdik.
Sonuçta kimseye de yaranamadık...
Hiçbir cümleye sığmaz bazı kırgınlıklar.
Sanırım, susmak bunun için var...
İnsanın yanında;
İlaç gibi insanlar olmalı,
Ağrılarını dindiren,
Yan etkisi olmayan.
Kendinden Yorulur mu insan, Yaşadıklarından,
Beklentilerinden, hayal kırıklıklarından,,
Elleriyle kapattıkları yolu aşıp gelmemi beklediler
Benim sizin duvarlarınıza yetecek gücüm kalmadı.
Allah’a tüm kalbinizle inanın ve güvenin.
Çünkü Allah, koruyacağını bir örümcek ağıyla koruyan,
Yok edeceğini de bir sinekle yok edebilendir.
Karalayan dilin,
Kusur gören gözün,
Kırıp döken ellerin varken;
Allah’ın rızâsına eremezsin…
Susmayı öğrendim,
Çok konuşanlardan!..
Gerçekten bilenlerin, az konuştuğuna şahit oldum sessizce!..
Her yaşananın, sadece bir deneyim olduğunu kavradım!..
Değmeyenlere, çok anlam yüklemenin ruhuma verdiği zararı KEŞFETTİM !..
Samimiyet istiyorum artık.
Boğulduk, dili süslü
Ama yüreği boş insanlardan . .
Gönül rahlesiymiş adın...
Kalbinde ki kıvılcımmış nâr/ın...
Varlık içinde yoklukmuş anlatamadıklarım...
Vurgun yemiş gözler de "Lâ havle velâ kuvvete illa billah"mış Kalbindeki nazar/ın...
Gönül bestemde ki Elif kadar sessizmiş yalnızlığım...
Dua kadar bereketli, besmele çekmek kadar AŞKmış varlığın...
Şair demesinler bana, bir çift gözde gözlerinde ki mühüre Sevdalıyım... EY NEBİ...
Kıymet bilmeyen insanlarla sınanıyoruz.
Sabırda yoruldu artık..
Kırgınlığımız ondan . .
Ve gece olur
Herkes yatar
Bir sen yatamazsın…
Bir sağa dönersin,
Bir sola
Allah'ım dersin;
Sen merhamet et kuluna
Ben seninim
Can senin
Ne olursun
Beni kullarının merhametine bırakma…
AMİN …
