Ey Gül!
Sen, ben, her şey, hepimiz sevgiyle var edildik. Rabbimiz sevmeseydi, dilemeseydi yaratmazdı bizi. Kimse de O’na “niçin yaratmadın bunları” demezdi, diyemezdi. Tüm varlık, bilinip görülme fitilinin, sevgi kıvılcımıyla tutuşturulması sonucu meydana gelmiştir. Eğer O’nun yaratma sevgisi olmasaydı, ne geceleri aydınlatan ay, ne gündüzleri enerji yayan güneş ne de gökyüzünü birer lamba gibi süsleyen yıldızlar, ne çağlayarak akan ırmaklar, ne met-cezir ahengine gönül vermiş denizler, ne dünyanın dönüşünü dengeleyen kazık gibi yere çakılmış dağlar, ne bulunduğu kara parçasını bir yeşil renkli elbise gibi örtmüş ormanlar, ne yeşilsiz çöller meydana gelirdi. Ne gökten hayat veren yağmur yağardı ne de senin rengini taşıyan kar. Ne yaz olurdu ne de kış.
Sevgi olmasaydı, ne gül olurdu ne de bülbül. Ne sende bu beyazlık, bu koku, bu güzellik ne de bende bu göz, bu burun, bu gönül olurdu.
Ey Gül!
Sevgi ölçülemeyecek kadar uzun, tartıya sığmayacak kadar büyük bir duygu ve yaşatan bir iksirdir. İnsan bu duyguyla yaşar, bu duyguyla mutlu olur ve bu duyguyla mutlu eder. Sizin sözlüğünüzde olduğu gibi bizim sözlüğümüzde de sevgi canımızdır; biz birbirimizi onunla hisseder, onunla duyarız. Onunla konuşur, onunla anlaşırız. Onunla yaşar ve onunla yaşatırız.
