İçimde kapı gıcırdıyor.
açılıyormuş gibi değil, yıkılıyormuş gibi. menteşeleri pas tutmuş, sallanıyor, sarsılıyor ama bir türlü yıkılmıyor.
Öyle yalnız hisseder ki insan kendini bazen...
Ne sesinden anlayan vardır, Ne de sessizliğinden…
Ne karınca zayıf olduğu için aç kalır,
Ne de aslan pençesinin gücüyle karnını doyurur.
Rızık sadece Allah'a aittir.
Kimi insana az verir kimine çok.
Ama ikisini de imtihan eder.
Az verdiğinden sabır, çok verdiğinden şükür ister.
İnsan niyet ile nasip arasında ince bir çizgide yaşar.
Yara'yı kustuk lisan'ı dil ile
İnsana küstük, ırak'da kim kimi bile
Zillet imiş, yaşamda herşey hile
Canı acıyan herşeyi getirmez dile
Gün gelir ve anlar ki insan, yaşadığı her şey bir yalandır,
Geriye, vazgeçemediği bir aşk ve
kabullenemediği bir yalnızlık kalır.
Uzak olan yakına hasret, yakın olan uzağa..
Giden kalana hasret, kalan vuslata...
İnsan İnsana hasret, İnsan İnsana...
Takvimden bir yaprak daha düştü.
Bitip giden ömürden koca bir gündü.
Su misali akıp giden şu canım hayat,
Belki hayal, belki masal, belki de düş’tü…
Birilerini üzerek ilerlemeyi düşünüyorsanız,
Şunu asla unutmayın;
Allah, kimsenin ağlayarak kaybettiğini,
Kimseye gülerek kazandırmıyor.!
Eylül toparlandı
Gidiyor işte
Usulca ediyor
Vedasını .
Ekim Güneş Ismarlayacak
Daha bize.
Yağmura sözü var
Kasım'ın
Bu yüzden kaldı kapımız
Aralık...
