Hepimizin yaşadığı bir çevre var. Bazen dışa doğru genişleyen bazen içe doğru daralan bir çevre. Önceliklerimizle yaşamaya çalışıyoruz. Başkaları için öncelik olmayan önceliklerimizle. Dış etkiye son derece açık bir hayatımız var. Akış hızı bazen çok yavaş bazen delidolu ve fırtınalı. Görmekten hoşlandıklarımızı abartıyoruz, hoşlanmadıklarımızın üstünü kapatıyoruz. Aidiyetlerimizi sabitlerken farklılıklarımızı ıskalıyoruz. Aslında ıskaladığımız hayatın ta kendisi. Hakkımızda hayırlısını isterken bile arzuladığımızın tecelli etmesini bekliyoruz. Hayırlı olandan ziyade 'ben ne istiyorsan öyle olsun' un peşindeyiz. Oysa Hakkımızda hayırlı olanı istemek neticeye rıza göstermektir.
Genellikle ara renkleri ana renklerin önüne koyuyoruz. Ve hayatımızı karmaşanın limanına doğru sürüklüyoruz. Her gördüğümüzü ve görmek istediğimizi gerçek olarak algılarken gerçekleri görmekten çoğu kez rahatsız oluyoruz. Severken abartıyor överken örseliyor, yererken hırpalıyoruz. Acıtılan biz isek feryadımız arşa yükseliyor, başkalarını acıtırken umursamıyoruz. Söz konusu kendimiz olunca önemsiyoruz başkası olunca örseliyoruz. Diğergam olması gereken bizler pragmatizme yelken açmaya başladık. Gönlümüzü kendi dünyamıza hapsettik. Basit menfaatlere kavuşmak için tüm enerjimizi harcıyoruz adeta. Dünyalık mücadelesinde gözümüz çok yükseklerde, sıra âhirete gelince en aşağılara bakıyoruz. Oysa bizim önderimiz, iki cihan serveri Hz. Muhammed ( S.A.V) :"İki günü eşit olan zarardadır ." Hadisiyle bize en güzel ölçüyü veriyor. Peki, bizim iki günümüz eşit mi yoksa her gelen gün geçen günümüzden daha mı geriye düşüyoruz. Dualarımız bile tek taraflı ve yavan. 'Kendimiz için istediğimizi başkaları için isteyebiliyor muyuz?' Dünyalık hedefimize ulaşmak için atmadığımız takla yutmadığımız bakla kalmıyor. Herze yemek, bal yemekten daha tatlı gelir oldu. Suç içimize yuva yapmış. Başka yerde suçlu aramaktan bir an evvel vazgeçip kendimize dönmeliyiz. Gönül dünyamızı tüm kardeşlerimize hatta tüm insanlara açmalıyız. Başkalarının kurtuluşu için bazen yol açmalıyız bazen de yol olmalıyız. Ebedî bir âlemin taliplisi olduğumuzu aklımızdan çıkarmadan yol almalıyız. Hayatın tekrarı yoktur.
Hülasa hayatı bile bile ıskalamak akıllı ve imanlı insana yakışmaz.
