Anne babaların görevi çocuklarını mutlu etmek mi? Ya da şöyle ifade edeyim: Çocuklar her an mutlu olabilir mi? Bu sorunun cevabı basit aslında. Yetişkinler ve anne babalar, her an mutlu olmayacağı gibi çocuklar da her an mutlu olmayabilirler. Ancak çok önemli olan durum, anne babaların çocuklarına yaklaşımları, çocukların hayatları boyunca mutlu olup olmayacağını büyük ölçüde belirler. Mutlu çocuk için bilinçli aile olma konusunda yazdığım bu kısa yazımı sonuna kadar okumanızı tavsiye ediyorum.
Anne ve babaların görevi çocuklarını her an mutlu etmek değildir. Anne ve babaların asıl görevi, çocuklarını en doğru şekilde hayata hazırlamaktır. Çocuklar hayata doğru bir şekilde hazırlanırken sevgi diline, sevgiye ve ilgiye ihtiyaç duyarlar.
Çocukların sosyal ortamdan ve çevreden daha çok etkilendiği günümüz dünyasında anne ve babaların işi daha zordur. Çekirdek aile, anne ve babalara temelde daha çok sorumluluk yüklemektedir.
Anne ve baba olmak, bilgili ve bilinçli olmayı gerektirir. Bunun için bazı kuralları şöyle ele alabiliriz:
Bilgili ve bilinçli anne ve baba olun.
Çocuğunuza örnek olun. Küçük çocuklar daha çok taklit yoluyla öğrenirler. Sözle değil davranışlarınızla etkili olun. Aile içindeki kuralları önce siz uygulayın.
Kuralların olmadığı aile olmaz. Her evde kurallar vardır. Ailenin kurallarını küçük yaştan itibaren söyleyin ve uygulayın. Kurallar keyfi olmamalıdır.
Çocukların ihtiyacını göz önüne alın. İstediği her şeyi her an yerine getirmeyin.
Anne ve babalar kendi aralarında tutarlı olmalıdır. Çocuğa yaklaşımları aynı olmalıdır. Örneğin birinin hayır dediğine diğeri evet dememelidir.
Çocuk, sınırları bilmelidir. Sınırsız bir dünya, bir yaşam yoktur.
Kendine güvenen çocuklar yetiştirin. Özgüveni yüksek, başarıya şartlanmış bir çocuk yetiştireyim derken doyumsuz bir çocuk yetiştirmeyin.
Sorumluluk eğitimi verin. Yaşına göre kaldırabileceği görevler, sorumluluklar verin. Yaşına göre sorumluluk bilincini oluşturun. Çocuk sorumluluklarını yerine getirdiğinde memnuniyetinizi dile getirin.
Çocuk, anne ve babası arasındaki saygı ve sevgiyi görmeli ve hissetmelidir.
Çocuklar arasında ayrım yapılmamalıdır. Yaşa, cinsiyete ve çocuğun küçük, büyük olmasına göre ayrım yapılmamalıdır.
Anne ve babalar, hayır demesini bilmelidir. Çocuğun her istediği ya da her dediği yapılınca aslında çocuğa kötülük yapılmış olur.
Çocuk anlık istek ve hazlardan vaz geçmeyi öğrenmelidir. Oyun isteği, dışarı çıkarılma isteği gibi… Bu durum, çocuğun duygusal ve psikolojik gelişimi için gereklidir. Ancak her zaman engelleme yanlışı içine girilmemelidir.
Çocuğun hata yapmasına izin verilmelidir. Bu hatalar, onun öğrenme fırsatı için birer deneyimdir.
Çocuğun her işi anne ve baba tarafından yapılmamalıdır. Çocuğun da yaşına uygun işler yapması ve tecrübe etmesi fırsatını yaşaması gerekir.
Selam ve saygılarımla.
