İnsanların, hayvanların, bitkilerin, dünyanın, evrenin özü sevgidir. Sevgi ile doğarız. Sevgi ile yaşarız. Sevgi ile var oluruz. Sevgi ile hayata, yaşama tutunuruz. Sevgisiz bir yaşam olur mu? Sevgisiz bir dünya olur mu? Sevgi, insanın özü olduğu gibi, sevgi yaşamın da özüdür.
Sevgisiz mutluluk olur mu? Sevgisiz yaşanır mı? Sevgi yoksa huzur olur mu?
Huzur, mutluluk, sevinç ve coşku yalnızca sevginin egemen olduğu yerde insana yoldaş olur. Sevgi dolu bir kalpte haksızlık, hukuksuzluk barınmaz.
Sevgi, insanın onsuz yaşayamadığı duygu… Sevgi, insan ruhunun en önemli gereksinimi… İnsanlık sevgi ile var olur. İnsanlık sevgi ile yücelir. Sevgi dolu gönüllerden güzellikler yayılır. Sevgi dolu gönüllerde zihin aydınlanır. Sevgi dolu gönüllerle kişi güçlenir.
Sevgi bir yaşam yoludur. Bu yolu seçenler, sevme ve sevilmeyi seçmiştir.
Sevgi, Allah tarafından insanlara verilmiş bir duygudur. İnsanda hem beşerî sevgi hem de Allah’a olan sevgi vardır. Ancak, hiçbir sevgi yüce yaratıcımıza olan sevginin önüne geçmemeli…
İnsan, fıtrat olarak güzeli görme, güzel yapma ve sevgi ile bakma üzerine doğmuştur. Bizler sonradan öğreniriz hayata olumsuz pencereden bakmayı. Sonradan öğreniriz nefreti, kötülüğü, sevgisizliği…
İyilik, güzellik, mutluluk ile bakmazsak, yüreğimiz kötü, kötülük, olumsuzluk ile dolar. Davranışlarımız olumsuz olur; her şeye olumsuz bakmaya başlarız.
Sevgiyi sözcüklerle ifade etmek çok zordur. Çünkü sevgi kişiden kişiye, durumdan duruma ve sevilen insana, duruma ve şeye göre değişir.
Sevgi, seveni, sevilene bağlayan bir bağdır ve sevgi sevenin var oluşudur.
Sevgi evrensel bir duygudur. Sevgi ile beraber şefkat, merhamet ve fedakârlık da var olur. Gerçek sevgi, şefkat ve merhamet gibi diğer bazı duygu ve davranışlarla kendini gösterir. Aksi taktirde sevgi, kuru bir laftan ibaret olur.
Sevgi, güzel görmeyi, hoşnut olmayı, memnun olmayı sağlar. Bir duygu olsa da sevgi, nesneleri çok farklıdır. Canlı ve cansız tüm varlığı kapsar. Anne sevgisi, baba sevgisi, kardeş sevgisi, eş sevgisi, sevgili sevgisi, arkadaş sevgisi, vatan sevgisi, tabiat sevgisi, Allah sevgisi bunların başında gelir.
İnsan, sevme yetisini kaybettiği için anlamsızca yaşar. Bunalımlara girer, psikolojik hastalıklara yakalanırlar.
Doğumdan önce başlar sevgi serüvenimiz. Doğum ile birlikte daha da anlam kazanır. Doğduğumuz günden, öldüğümüz güne kadar en büyük arayışımız sevgidir. Çünkü sevgi ile var oluruz, sevgi ile besleniriz. Annenin sevmesiyle, annenin emzirmesiyle mutlu olur bebek. Annenin sarılmasıyla, annenin dokunuşuyla sevginin zirvesine ulaşır bebek. Annenin sevgi dili, adete nefes alışverişi gibi gelir bebeğe. Baba sevgisi, evdeki diğer üyelerin sevgisi mutlu eder çocuğu. Zamanla sosyalleşme ile beraber ev dışındaki kişilerden sevgi görmeye başlarız. Arkadaş sevgisi, öğretmen sevgisi ve karşı cinsin sevgisi. Nihayet evlilik; sevgide buluşma, sevgide birleşme ve sevgide bütünleşmenin ulaştığı noktadır. Sevgide bütünleşen kalpler hayatın güzelliklerine kavuşmuş olur. Eşimizi, çocuklarımızı, akrabalarımızı, çevremizdeki dostlarımızı severiz ama gerçekten sevgiye ulaşmak tüm insanları sevmek, tüm canlıları ve evreni sevmektir. Tabii ki bu sevgi karşılıksız olandır.
Selam ve sevgilerimle.
