Sevgi öğretilmez. Gel sana sevgi öğreteyim, sen de başkasını nasıl seveceğini bil diyemeyiz. Sevgi böyle öğretilmez.
Sevgi, kazandırılır. Sevgi, sevgi verilerek çocuğa kazandırılır.
Ebeveynler arasındaki iletişim de çocuğun sevgisini etkiler. Evde sevgi dolu bir iletişim, bir ilişki varsa çocuğun dünyasında da sevgi dolu bir mutluluk olacaktır. Ebeveynler anlaşmazlıklarını çocuğun yanında dile getirmemelidir. Yetişkine göre normal görülen tartışma ve ses yükselmeleri, çocuk için travmatik olabilir. Çocuğun önünde tartışmamak ya da uygun boyutlarda sadece fikir tartışması yapabilmek gelişmiş bir iletişim becerisi ve düşünce yapısı gerektirir. Sabah kalktığında birbirine “günaydın” diyen, bakışlarıyla, davranışlarıyla, sözleriyle birbirine sevgilerini ifade edebilen anne baba iletişimi, çocuğun kendini huzurlu, güvenli ve sevgi dolu hissetmesine yardımcı olacaktır. Bu koşulların var olduğu ev ortamındaki küçük çatışmalar, çocuk için de kabul edici olacaktır.
Çocuklar neden sevgiyi tam olarak alamazlar? sorusunu tekrar sormak istiyorum. Bazen sevgi ile yetişmeyen anne babadan kaynaklanır bazen ise toplumsal sebeplerden kaynaklanır.
Çocukken yeterli sevgi almayan bazı ebeveynler, kendi çocuklarına da yeterli sevgi vermemektedir. Peki bu durumdaki ebeveynler bu durumunu değiştiremezler mi? Elbette değiştirebilirler. Önemli olan hatalarının farkına varmaları ve değişmek için adım atmalarıdır. “Ben çocukken babam bizi hiç sevmezdi. Daha doğrusu sevmesi gerektiğini bilmezdi. Sevginin bir ihtiyaç olduğunu düşünmezdi. Bu benim içimde bir hep kaldı. Ben büyüyüp farkına vardığımda; öğrendim ki babamın da kendi ebeveynleri onu sevmemişlerdi…” diyordu danışmanım.
Çocukluğumda karşılaştığım bir durum vardı: Kendi çocuğunu, kendi babasının yanında sevmek ayıp sayılırdı. Bu, bir gelenek olduğu için çocuklar sevgi ile büyümüyorlardı. O zamanın çocukları şimdi anne baba oldular. Dolayısıyla, yüksek ihtimalle o şekilde yetişen o anne babalar şimdi de kendi çocuklarına sevgi göstermemektedir.
Mesleğimin ilk yıllarıydı. Okul fobisi yani okul korkusu yaşayan bir öğrencimiz için çocuğun anne ve babasını okula davet etmiştim. Çözümü konuşurken, öğrenci tam o an odama girdi. Baba ani bir tepki ile çocuğu azarladı. Anne müdahale ederek çocuğu sınıfa götürmek için dışarı çıkardı. Babaya, “çocuğuna daha çok sevgi yüklü bir cümleler kullanmasını ve sevgi ile yaklaşmasını” tavsiye ettiğimde baba bana; “Hocam, şımartmayalım şimdi çocuğu. Şımarırsa daha da altından kalkamam…” Baba, çocuğunu sevince şımaracağını düşünüyordu. Gerçekten de toplumuzda, şımarmasın diye çocuğuna sevgi göstermeyen anne ve babalar var. Hatta şımarmasın diye çocuğunu sadece uykuda seven babalar var.
Çocuk, sevgiden şımarmaz; sınır koyamayışımızdan dolayı şımarır. Çünkü disiplin için, sevgi kadar sınırlar da gerekir. Çocuk sevgiyi hissetmekle beraber nerede duracağını da bilmelidir ki sorun yaşamasın ve yaşatmasın.
Çocuğun sevgiyi almasını engelleyen yukarıda verdiğim durumları ortadan kaldırmak ya da en aza indirmek mümkündür. Yeter ki anne babalar durumlarının farkında olsunlar. Yanlışlarını ve eksikliklerini gören anne babalar telafi için de gerekli önlemleri alacaklardır.
Not: Bu yazının 1. bölümü de internet sitemizde okumanızı tavsiye ederim.
Selam ve sevgilerimle.
