‘Kitapsız yaşamak; “Kör, sağır, dilsiz yaşamaktır” demiş Seneca. Ne kadar da doğru bir söz, içinde bulunduğumuz ortam ve toplum için.
Okumayı pek sevmeyen bir toplum olduğumuz için, yazılan herhangi bir sözün anlamını da değerini de ne yazık ki bilemiyoruz.
Sadece duyduklarını uygulayan, araştırmaktan ve düşünmekten uzak bir toplum haline gelmişiz maalesef.
Okuduğunu anlayan, yorumlayan, yorumladığını da kelimelere döken kişiler olmaktan her geçen gün biraz daha uzaklaşıyoruz.
Atalarımız ne güzel söylemiş. ”Ağaç yaş iken eğilir” diyerek.
Atalarımızın kullanmış olduğu bu sözü düşününce anlam derinliklerini gidiyoruz. Çocuklar küçük yaşlardayken, her türlü bilgi ve beceriyle renk vermeye elverişlidirler. Yıllar geçip büyümeye başladıklarında eğitilmeleri de zorlaşır. Olgun bir birey kolay bir şekilde eğitilmez.
Çünkü öğrenme, bu yaşlarda hem zordur hem de bellekte kalma olasılığı azdır. Bir başka deyişle çabuk unutulur.
Anlaşılıyor ki çocuklarımıza küçük yaşta kitap okuma alışkanlığı edindirmek, onlara vereceğimiz en büyük zenginliktir. Kitap okumak, kişinin hayal dünyasını, hedefini, davranışını, konuşmasını, düşünmesini, sorgulamasını, üretmesini ve kendisini ifade etmesini sağlayan en önemli harekettir.
Günde ortalama dört beş saat ortalama televizyon seyreden, en az üç dört saati internette vakit geçiren, bütün iletişim ihtiyacını internet üzerinden sağlayan bireyler olarak günde bir saat kitap okumuyoruz.
Kitap okumak için birçok sebep var iken, okumamak için bahane bulmak ne kadar acı…
Çocuklarımızı okumaya teşvik etmeliyiz, bunun için hala geç kalmış değiliz. Önce biz kendimiz başlayıp, örnek olmalıyız, çocuklarımıza. Her akşam öğrendiklerinizden bir şeyler paylaşın ve onların fikirlerini alın. İlk adımı siz atın. Hayatta yaşarken yapabileceğiniz en güzel şeylerden biri de budur.
Olayları anlamak, kendimizi anlatabilmek, kapsayıcı düşünmek, ayrıntılı sorgulamak ve gelecek yarınlar için, okumalıyız.
Selam ve dua ile…
