Ne bir heceye sığar ne de bir geceye,
Bir damla gözyaşının taşıdığı yük.
Kederin koyu gölgesinde soluklanır,
Kara kaplı defterin beyaz düşleri.
Dilde yorgunluk şarkıları dolanır durur,
Ölmeden ölünmez ki öldüm deme ey gönül!
Başlamak için yarını bekler durur,
Bilmez ki yeniden başlamanın adıdır bu bitmeler.
Bir el uzanır rüzgârların ötesinden,
Mazinin küllerini savurur,
Savurdukça dağılacak zannedersin tüm benliğini,
Geç anlarsın dağılmadan toparlanmanın manasız olduğunu.
Sonrası kıvılcımların el ele yolcuğu ile devam eder,
Ilık meltemler eser ruhun fazlalıklardan arındıkça,
Yalın ayak adımlar hisseden yüreğin,
Şeffaflaşır, durulur ve yeniden yola koyulur.
Umutsuzluğun pençesinde can çekişen kalbin,
Güneşin batışına sevinirken yeni günün doğacağını unutur,
Sahi nedendir bu günleri kovalayıp geceye kavuşma telaşın,
Hangi düşün hangi bahçesinde gizlenir umutların?
Çıkma vakti gelmedi mi mehtapta aralanan kapıdan yolculuğa,
Heybende bir avuç dua, binlerce tevekkül ile başla hazırlığa,
Düşmeleri, yorgunlukları, yarım kalan hayalleri kaldır bir tarafa,
Kendin ol, kendin bil garip gönül, O’nun rızasıyla yaşamak yolunda…
İlk Yorum Yazan Sen Ol!