Neredesin Sen?
Nesibe Aldemir
Davranışlar ve sözler insanı insan yapan önemli erdemlerdendir. Yaşamın içinde bizi biz yapan, iyiyi kötüden, kötüyü de iyiden ayıran hallerimiz ne kadar insan olduğumuzu ölçer bir alet misalidir.
Telefonla konuşma adabı, sorulan soruya cevap verme şekli, karşılıklı konuşurken sergilenen davranışlar, cevapsız çağrılara ve mesajlara dönüş sağlama, yaşanan sorunlar karşısında çözümleyici yaklaşımlarda bulunma, çocuklar arasında yaşanan kavgaları büyütmeme gibi davranışlar insanın insanlığını güzelleştiren hasletlerdir.
Gönül hep bu güzelliklerin safında olmak istiyor. Ama nerede? Tahammülü her gün biraz daha azalan kalpler hızlıca katılaşmakta. Bu katılıkla nezaketi, sevgiyi, saygıyı, hanımefendi olmayı, beyefendi gibi davranmayı, insana değer vermeyi ne yazık ki kaybettik. Her bir kayıpla kendimizden ve değerlerimizden bir adım daha uzaklaştık.
Kime nerede ve nasıl davranacağını bilemeyen insanlar olduk. Yaşımızı başımızı aldık ama arpa boyu kadar yol alamadık. Yerinde saymayı bilen fakat kadir kıymet bilmeyen insanlar olduk. Sonrasında kırdığımız kalplerden sevgi umduk, saygı bekledik.
Ne garipsin insan. Boşa bekleyip durursun. Harabeye çevirdiğin yerden muhteşem bir tablo hayali kurarsın. Kırık bir vazonun içindeki çiçeklerin solmasın istersin.
"Ben iyiyim, övgüye ve saygıya layık olan sadece benim. Hep benim türküm çalsın. Hep benim sözüm geçsin. Sadece ben değerliyim." Sesleri yankılanır caddelerinde. Sokak sokak gezersin yüreğinin beldelerini. Bir parçacık huzuru ararsın kırıntılar içinde. Ama ne çare ki bulamazsın yürekten uzanan bir eli, viraneye dönen yerlerde. Sonra gerçek sevginin ve samimiyetin kokusuna hasret geçer yılların.
Sen bu hasretle yanarken yıpranan, kırılan yürekler sevmeye de saymaya da devam eder. Ama tek farkla kırıldıkları yerden sever sayarlar kalan ömürlerinde. Dikiş tutmayan yaralarıyla yaşarlar. Canları yanarak, içleri sızlayarak... Yamalı bir elbisenin içinde gülümserler insanlara, insanca yaşamanın onuruyla.
Kalplerde olmanın huzurunu bilmez çoğu insan. Bu nedenle yıkıcı davranır. Sözüyle, haliyle... Bazen halis niyetlerle kurduğun cümlelerin karşında olmadık hallerle karşı karşıya kalırsın. Bir çıkış yolu bırakmazlar sana, neden sorusuna cevap bulacağın. Bazen sebepsiz yere insan burnunu Kaf Dağına çıkarken izlersin. Bazen bile bile yapılan yanlışlara hayret nazarıyla bakarsın. Dedim ya insanlar bir kalpte olmanın huzurundan habersiz yaşıyor azizim. Belki de meczup bir gönlün duasını almayacak kadar nasipsiz...
Şimdi söyle güzel insan neredesin sen?
Kırıp döktüğün harabelerde mi gezersin, gülistan bağında bir dua bir hece misin?
Sözün özünü veririr Bozkırın Tezenesi "Kalpten kalbe bir yol vardır görülmez." Görülmez ama hissedilir ve yaşanır vesselam.
