Mevsimce Yaşamak

Mevsimler gibidir insanın ömrü. Kâh yağmurlar yağar mavi düşleri yeşertir kâh bulutlar belirir içini hüzün kaplar. Hiçbir mevsim baki değildir hayat bağında.
Acı da hüzün de bize verilmiş birer histir, duygudur. Neşe de sevinç de şık tepsilerde sunulan tatlı ikramlıklardır. Güneşin koynundan süzülüp penceremize düşen ışık misali içimizi ısıtan günler de vardır ömrümüzde. Ayazın yüzümüzü kestiği soğuklar misali yüreğimizi üşüten günler de. 
Mevsimler gibidir hayat köprüsü. Kış gelir kapımıza dayanır bazı vakitler. Kurumuş dallar misali üşür kalbimizin her karış toprağı. Ve dökülen yapraklar gibi çürümeğe başlar kimi duygularımız. Yeniden doğmak üzere zerre zerre ölür hücrelerimiz. Baki kalacak sanırız kışı bizimle. Oysa en derin acılar içinde yaşamaya mecburdur insan. Kederin düğümlerinde sıkışıp kalsa da boğazına lokmalar dizilse de nefesini alıp vermek zorundadır. 
Ve ağır gelse de yükleri taşımayı bilmeli insan. Yükü Verenin hatırına. Omuzlarını kesen iplerin ızdırabı yüreğini dağlasa da imtihanlarının başını okşamalı insan. Ve taramalı tel tel saçlarını derdinin, kederinin. Acıdan öğrendiklerini not almalı, ezberlemelidir. Hayatına düşen kar tanelerini izlemeli. Kışını sevmeli, baharını kucaklamalı. 
Her mevsimi bir izdüşüm bilmeli. Hayatına şekil veren, yolunu doğru eyleyen düşmelerin hatırına dizlerindeki yaralara tebessüm etmeli. Ve doğruldukça beli, başını göğün mavi duraklarına kaldırmayı bilmeli. Ve fark etmeli kendisine sunulanı. 
Yaşamak farkında olmaktır. Kedere rağmen acıya rağmen. Sevincin ve neşenin bağrında oyalanan dertlere rağmen. G/özlerce yaşar insan. Bakmayı bildiği kadar görür g/özler. Kulak verdiği kadar duyar insan. Ve hayatlara dokunabildiği kadar vardır ruhu.
Özünde yatan güzellikleri uyandırıp hayatla özdeşmeli. Yarın geç olmadan varlık alemine yansıyan suretine değil de siretine giydirmeli en kıymetli fistanları. Affetmeyi, sevmeyi, saymayı, hoş görmeyi öğrenmeli. Yüreğinde yeni odalar inşa etmeli. Odalarını en güzel eşyalarla dayayıp döşemelidir. Ferah bir balkon da ekleyip o balkonda dostların yüreğinden esip gelen ılık rüzgarları hissetmeli.
Mevsimler bitmeden dünya pazarında mevsimlerin de kıymetini bilelim. Kâmil insan olmayı şiar edinip yürekler kazanalım. Olur da bir duanın içerisinde can bulur toprağımız. Ve baharın gelişiyle dirilir de çiçekler açar kalbimiz.
Savrulan yapraklarımızın altın renginde dinlenir ruhumuz. Kışın buğusuna inat kar tanelerinin beyazında aklanır karanlık gecelerimiz. Baharla kucaklaşır da yeşilin tonlarında neşe bulur kalbimiz. Bu da geçer ya hu diye bir ses yankılanır yüreğimizin sokaklarında.
Yaşamak uyanmaktır, mevsimlerin orta yerinde. Nergisler misali yeniden açmaktır baharlara. Geçmişin geçmeyen yaralarının izinde yola revan olmaktır. Umutla, neşeyle, sevinçle, acıyla, kederle adım adım yürümek ve karlı dağların yokuşunu aşmaktır vesselam.