SEN NE GÜZEL ŞEYSİN…
Göğü seyrediyorum.
Aheste süzülen bulutlar ve yer çekimine meydan okuyan kuşlar gökyüzünün ruhlara huzur ve sekine veren maviliğiyle öyle ahenkli bir manzara arz ediyorlar ki bakmaya doyamıyor, bakmaya kıyamıyor insan…
Kuşları ve bulutları fazla özgür görüyorum ve kıskanıyorum. Ömer KARAOĞLU'nun seslendirdiği "KUŞLAR" isimli ezgi takılıyor dilime. Bir yandan ezgiyi terennüm ederken öte yandan Allah’ın şu ayetlerini hatırlatıyor bana sema:
“O, gökleri gördüğünüz üzere bir direk olmadan yarattı. …” (Lokman 10)
“O ki birbiri ile âhenktar yedi göğü yaratmıştır. Rahman olan Allah'ın yaratışında hiçbir uygunsuzluk göremezsin. Gözünü çevir de bir bak, bir bozukluk görebiliyor musun? Sonra gözünü tekrar tekrar çevir bak, göz (aradığı bozukluğu bulmaktan) âciz ve bitkin hâlde sana dönecektir.” (Mülk 3,4)
Ah şu kuşlar…
Bana nispet edercesine tepemde uçuşup duran kuşlar… Ne bir prangaları ne bir bukağıları var.
Tek bir kafesin içindeler. O kafes ki uçmakla bitiremeyecekleri dünya kafesidir…
Bense görünmez dar bir kafesin içinde, görünmez prangalara vurulmuş, ellerinde ve ayaklarında ve hatta boynunda görünmez bukağılar taşıyan bir köleyim. Hürriyetimin bileti, özgürlüğümün miftahı sadece ve sadece Rabb’imin katındadır.
Şu masmavi göğü, kardan beyaz, pamuktan yumuşak şu bulutlarla şenlendiren; sanki sırf beni kıskandırmak için karşımdan çekip gitmeyen şu kuşları yaratıp özgürce uçuran güç, elbet beni de görmekte…
Mahzun bir esir ve hür bir köle olarak haykırıyorum en sessiz harflerle… Yüreğime sükûtun çığlığını giydirip haykırıyorum:
“Üstümdeki buluta yoldaş olmak isterim.
Altımdaki toprağa ben sırrımı söylerim.
İçimin acısına dua eder beklerim.
Kader olan duayı yaşamaktır HÜRRİYET.”
Beklemek yorsa da yüreği, bilirim ki
Allah İŞİTENDİR… Allah GÖRENDİR… Allah BİLENDİR… Allah İCABET EDENDİR…
Vesselam…
