PADİŞAHIN İŞİ NE
Enes Tarım
Sultan Murat Han o gün bir hoştur.
Neşeli deseniz değil, üzüntülü deseniz hiç değil.
Veziri azam Siyavuş paşa sorar:
- Hayrola sultanım canınızı sıkan bir şey mi var?
- Akşam garip bir rüya gördüm.
- Hayırdır inşallah.
- Hayır mı şer mi öğreneceğiz. Hazırlan dışarı çıkıyoruz.
***
Ve iki molla kılığında çıkarlar yola.
Hızlı ve kararlı adımlarla Beyazıt’a çıkar, döner Vefa’ya, Unkapanı civarında soluklanırlar.
Etraflarına bakınırken yerde yatan bir ceset gözlerine batar. Ahali ile aralarında şöyle konuşma geçer:
- Kimdir bu?
- Aman hocam hiç bulaşma, ayyaşın biri işte!
- Nereden biliyorsunuz?
- Müsaade et de bilelim yani. Kırk yıllık komşumuz.
***
Bir başkası tafsilata girer.
Aslında iyi sanatkârdır.
Azaplar çarşısında çalışır.
Nalının hasını yapar.
Ancak kazandıklarını içkiye, fuhuşa harcar.
Hem şişe şişe şarap taşır evine hem de nerede namlı, mimli kadın varsa takar peşine.
***
Hele yaşlının biri çok öfkelidir; isterseniz komşulara sorun, der, sorun bakalım onu cemaatte bir gören olmuş mu?
Hasılı mahalleli döner ardını gider.
Bizim tebdili kıyafet mollalar kalırlar ortada.
Tam vezir de toparlanıyordur ki padişah sorar:
- Nereye?
- Bilmem bu adamdan uzak durmayı yeğlersiniz sanırım.
- Millet bu, çeker gider. Kimseye bir şey diyemem. Ama biz gidemeyiz, şöyle veya böyle tebaamızdır. Defini tamamlasak gerek.
- İyi ya, saraydan bir kaç hoca yollar kurtuluruz vebalden.
- Olmaz!
- Peki ne yapmamı emir buyurursunuz?
- Naaşı kaldırmalıyız en azından.
- Yapmayın sultanım, bunun yıkanması var. Tekfini, telkini...
- Merak etme ben beceririm. Ama önce bir gasilhane bulmalıyız.
- Şurada bir mahalle mescidi var ama...
- Olmaz vefat eden sen olsaydın nereden kalkmak isterdin?
- Ne bileyim, Ayasofya‘dan Süleymaniye’den, en azından Fatih camiinden.
- Ayasofya ile Süleymaniye’de devlet erkanı çoktur. Tanınmak istemem. Ama Fatih Camiini iyi dedin. Hadi yüklenelim.
***
Ve gelirler camiye.
Vezir sağa sola koşturur kefen tabut bulur.
Padişah bakır kazanları vurur ocağa.
Usulü erkanınca bir güzel yıkarlar ki naaş ayan beyan güzelleşir sanki.
Bir nurdur aydınlanır alnında.
Yüzü şakilere benzemez.
Meçhul nalıncıyı kefenler, tabutlar musalla taşına koyarlar. Ama namaz vaktine hayli vardır daha.
Bir ara vezir sıkıntılı sıkıntılı yaklaşır.
- Sultanım der, yanlış yapıyoruz galiba! Heyecana kapıldık sorup soruşturmadan buraya getirdik cenazeyi. Kim bilir belki hanımı, yetimleri vardır.
- Doğru öyle ya, neyse, sen başını bekle, ben mahalleyi dolanıp geleyim.
***
Padişah garip maceranın başladığı noktaya koşar.
Sorar soruşturur, nalıncının evini bulur.
Kapıyı yaşlı bir kadın aralar.
Hadiseyi metanetle dinler.
Sanki bu vefatı bekler gibidir.
Hakkını helal et evladım der.
Belli ki çok yorulmuşsun.
Sonra eşiğe çöküp ellerini şakaklarına dayar.
Biliyor musun oğlum diye dertli dertli söylenir!
Bizim efendi bir âlemdi vesselam. Akşamlara kadar nalın yapar. Ama birinin elinde şarap şişesi görmesin, elindekini avucundakini verir satın alırdı. Sonra getirip dökerdi helaya.
Sonra malum kadınların ücretlerini öder eve getirirdi. Ben sizin zamanınızı satın aldım mı diye sorar, onlar da aldın derlerdi. Öyleyse şimdi dinleseniz gerek dedikten sonra çeker gider, ben peygamberimizin hayatını anlatırdım onlara. İslami kitaplar okurdum…
***
- Bak sen! Millet ne sanıyor hâlbuki.
- Milletin ne sandığı umurunda değildi. Hoş, o hep uzak mescitlere giderdi. Öyle bir imamın arkasında durmalı ki derdi, tekbir alırken Kâbe’yi görmeli.
- Öyle imam kaç tane kaldı şimdi?
- İşte bu yüzden Nişancı’ya, Sofular’a uzanırdı ya. Hatta bir gün, bak efendi dedim, sen böyle böyle yapıyorsun ama komşular kötü belleyecek. İnan cenazen kalacak ortada.
- Doğru öyle ya!
- Kimseye zahmetim olmasın, diye mezarını kendi kazdı bahçeye. Ama ben üsteledim iş mezarla bitiyor mu dedim. Seni kim yıkasın, kim kaldırsın?
- Peki o ne dedi?
- Önce uzun uzun güldü, sonra: “Allah büyüktür hatun” dedi. “Hem padişahın işi ne?”
***
Allah’ın öyle kulları vardır ki, halk onları bilmez. Hoş bazen kendileri de makamlarının farkında değillerdir. Hulusu kalb ile boyun büker ümmeti Muhammed’e dua ederler. Bir seher vakti gözyaşı ile yapılan dua, Allah katında en makbul olan amellerdendir.
***
İşte nalıncı baba o adsız şansız Allah dostlarından biridir. Asıl adı Muhammed Mimi Efendidir.
Bergamalıdır.
1592 yılında vefat etti.
Cenaze hizmetlerini bizzat padişah gördü.
Ve mübareği evinin bahçesine defnetti.
Kabri üzerine bir kubbe, içine bir çeşme koydurdu.
Dahası bir tekke ile yaşattı adını.
Türbesi Unkapanında, Cibali tütün fabrikasının arkasında, Harabzade Camii karşısındadır…
Selam ve dua ile…
